AuthorsText | نشر آوا گستر پویا - چاپ و نشر کتاب شعر، داستان و ادبیات فارسی

در حال بارگذاری...

قطعات ادبی

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی
Hafez
حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - سینه از آتش دل، در غمِ جانانه بسوخت / آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۷ - 1
سینه از آتش دل، در غمِ جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت
2
تنم از واسطه دوریِ دلبر بگداخت
جانم از آتشِ مهرِ رخِ جانانه بسوخت
3
سوزِ دل بین که ز بس آتش اشکم، دلِ شمع
دوش بر من ز سرِ مِهر، چو پروانه بسوخت
4
آشنایی نه غریب است که دلسوزِ من است
چون من از خویش برفتم، دلِ بیگانه بسوخت
5
خرقه زهدِ مرا، آبِ خرابات ببُرد
خانه عقلِ مرا، آتشِ میخانه بسوخت
6
چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله، جگرم بی می و خُمخانه بسوخت
7
ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردمِ چشم
خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت
8
ترک افسانه بگو حافظ و مِی نوش دمی
که نَخُفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۷

سینه از آتش دل، در غمِ جانانه بسوخت / آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - آن شبِ قدری که گویند اهلِ خلوت امشب است / یا رب این تأثیرِ دولت در کدامین کوکب است؟ / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۱ - 1
آن شبِ قدری که گویند اهلِ خلوت امشب است
یا رب این تأثیرِ دولت در کدامین کوکب است؟
2
تا به گیسویِ تو دستِ ناسزایان کم رسد
هر دلی از حلقه‌ای در ذکرِ یارب یارب است
3
کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف
صد هزارش گردنِ جان زیرِ طوقِ غَبغَب است
4
شهسوارِ من که مه آیینه دارِ روی اوست
تاجِ خورشیدِ بلندش خاکِ نعلِ مَرکَب است
5
عکسِ خِوی بر عارضَش بین کآفتابِ گرم رو
در هوایِ آن عَرَق تا هست هر روزش تب است
6
من نخواهم کرد تَرکِ لعلِ یار و جام می
زاهدان معذور داریدم که اینَم مذهب است
7
اندر آن ساعت که بر پشتِ صبا بندند زین
با سلیمان چون برانم من که مورم مرکب است
8
آن که ناوَک بر دلِ من زیرِ چشمی می‌زند
قوتِ جانِ حافظش در خنده زیر لب است
9
آبِ حیوانش ز منقارِ بلاغت می‌چکد
زاغِ کِلکِ من به نام ایزد چه عالی مشرب است

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۱

آن شبِ قدری که گویند اهلِ خلوت امشب است / یا رب این تأثیرِ دولت در کدامین کوکب است؟ / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - خدا چو صورتِ ابرویِ دلگشای تو بست / گشادِ کارِ من اندر کرشمه‌هایِ تو بست - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۲ - ۱
خدا چو صورتِ ابرویِ دلگشای تو بست
گشادِ کارِ من اندر کرشمه‌هایِ تو بست
۲
مرا و سروِ چمن را به خاکِ راه نشاند
زمانه تا قَصَبِ نرگسِ قبای تو بست
۳
ز کارِ ما و دلِ غنچه صد گره بگشود
نسیمِ گل چو دل اندر پیِ هوایِ تو بست
۴
مرا به بندِ تو دورانِ چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست
۵
چو نافه بر دلِ مسکینِ من گره مَفِکن
که عهد با سرِ زلفِ گره‌گشایِ تو بست
۶
تو خود وصالِ دگر بودی ای نسیمِ وصال
خطا نِگر که دل امید در وفایِ تو بست
۷
ز دستِ جورِ تو گفتم زِ شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو، که پایِ تو بست؟

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۲

خدا چو صورتِ ابرویِ دلگشای تو بست / گشادِ کارِ من اندر کرشمه‌هایِ تو بست

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - خلوت گُزیده را به تماشا چه حاجت است / چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است / حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۳ - ۱
خلوت گُزیده را به تماشا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است
۲
جانا به حاجتی که تو را هست با خدا
کآخِر دمی بپرس که ما را چه حاجت است
۳
ای پادشاهِ حُسن خدا را بسوختیم
آخِر سؤال کن که گدا را چه حاجت است
۴
اربابِ حاجتیم و زبانِ سؤال نیست
در حضرتِ کریم، تمنا چه حاجت است
۵
محتاج قِصه نیست گَرَت قصدِ خون ماست
چون رَخت از آن توست، به یغما چه حاجت است
۶
جامِ جهان نماست ضمیرِ منیرِ دوست
اظهارِ احتیاج، خود آن جا چه حاجت است
۷
آن شد که بارِ منتِ مَلّاح بردمی
گوهر چو دست داد به دریا چه حاجت است
۸
ای مدعی برو که مرا با تو کار نیست
اَحباب حاضرند، به اَعدا چه حاجت است
۹
ای عاشقِ گدا چو لبِ روح‌بخشِ یار
می‌داندت وظیفه، تقاضا چه حاجت است
۱۰
حافظ! تو خَتم کن که هنر خود عَیان شود
با مدعی نزاع و مُحاکا چه حاجت است

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۳

خلوت گُزیده را به تماشا چه حاجت است / چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است / حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - رَواقِ منظرِ چشمِ من آشیانهٔ توست / کَرَم نما و فرود آ که خانه، خانهٔ توست - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۴ - ۱
رَواقِ منظرِ چشمِ من آشیانهٔ توست
کَرَم نما و فرود آ که خانه، خانهٔ توست
۲
به لطفِ خال و خط از عارفان ربودی دل
لطیفه‌های عَجَب زیرِ دام و دانهٔ توست
۳
دلت به وصلِ گل ای بلبلِ صبا خوش باد
که در چمن همه گلبانگِ عاشقانهٔ توست
۴
عِلاجِ ضعفِ دلِ ما به لب حوالت کن
که این مُفَرّح یاقوت در خزانهٔ توست
۵
به تن مُقصرم از دولتِ ملازمتت
ولی خلاصهٔ جان، خاکِ آستانهٔ توست
۶
من آن نیَم که دَهَم نقدِ دل به هر شوخی
دَرِ خزانه، به مُهر تو و نشانهٔ توست
۷
تو خود چه لعبتی ای شهسوارِ شیرین کار
که توسَنی چو فلک، رامِ تازیانهٔ توست
۸
چه جای من، که بِلَغزَد سپهرِ شعبده‌باز
از این حیَل که در انبانهٔ بهانهٔ توست
۹
سرودِ مجلست اکنون فلک به رقص آرَد
که شعرِ حافظِ شیرین سخن ترانهٔ توست

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۴

رَواقِ منظرِ چشمِ من آشیانهٔ توست / کَرَم نما و فرود آ که خانه، خانهٔ توست

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست / مرا فِتاد دل از ره، تو را چه اُفتادست؟ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۵ - ۱
برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست
مرا فِتاد دل از ره، تو را چه اُفتادست؟
۲
میان او که خدا آفریده است از هیچ
دقیقه‌ایست که هیچ آفریده نَگشادست
۳
به کام تا نرساند مرا لبش، چون نای
نصیحتِ همه عالم به گوشِ من بادست
۴
گدایِ کویِ تو از هشت خُلد، مستغنیست
اسیرِ عشقِ تو از هر دو عالم آزادست
۵
اگر چه مستیِ عشقم خراب کرد ولی
اساسِ هستیِ من زان خراب، آبادست
۶
دلا مَنال ز بیداد و جورِ یار که یار
تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست
۷
برو فَسانه مخوان و فُسون مدم حافظ
کز این فسانه و افسون مرا بسی یادست

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۵

برو به کارِ خود ای واعظ این چه فریادست / مرا فِتاد دل از ره، تو را چه اُفتادست؟

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - تا سرِ زلفِ تو در دستِ نسیم افتادست / دلِ سودازده از غُصه دو نیم افتادست - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۶ - ۱
تا سرِ زلفِ تو در دستِ نسیم افتادست
دلِ سودازده از غُصه دو نیم افتادست
۲
چَشمِ جادویِ تو خود عینِ سَوادِ سِحْر است
لیکن این هست که این نُسخه سَقیم اُفتادست
۳
در خَمِ زلف تو آن خالِ سیه دانی چیست؟
نقطهٔ دوده که در حلقه جیم افتادست
۴
زلفِ مشکینِ تو در گلشنِ فردوسِ عِذار
چیست؟ طاووس که در باغِ نعیم افتادست
۵
دلِ من در هوسِ رویِ تو ای مونس جان
خاکِ راهیست که در دستِ نسیم افتادست
۶
همچو گَرد این تنِ خاکی نتوانَد برخاست
از سرِ کویِ تو زان رو که عظیم افتادست
۷
سایهٔ قَدِّ تو بر قالبم ای عیسی دم
عکسِ روحیست که بر عَظمِ رَمیم افتادست
۸
آن که جز کعبه مُقامش نَبُد از یادِ لبت
بر درِ میکده دیدم که مُقیم افتادست
۹
حافظِ گمشده را با غمت ای یارِ عزیز
اتحادیست که در عهدِ قدیم افتادست

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۶

تا سرِ زلفِ تو در دستِ نسیم افتادست / دلِ سودازده از غُصه دو نیم افتادست

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - زاهدِ ظاهرپرست از حالِ ما آگاه نیست / در حقِ ما هر چه گوید جایِ هیچ اکراه نیست / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۷۱ - 1
زاهدِ ظاهرپرست از حالِ ما آگاه نیست
در حقِ ما هر چه گوید جایِ هیچ اکراه نیست
2
در طریقت هر چه پیشِ سالک آید خیرِ اوست
در صراطِ مستقیم ای دل کسی گمراه نیست
3
تا چه بازی رخ نماید بیدَقی خواهیم راند
عرصه شطرنجِ رندان را مجالِ شاه نیست
4
چیست این سقفِ بلندِ ساده بسیارنقش
زین معما هیچ دانا در جهان آگاه نیست
5
این چه استغناست یا رب وین چه قادر حکمت است
کاین همه زخمِ نهان هست و مجالِ آه نیست
6
صاحبِ دیوانِ ما گویی نمی‌داند حساب
کاندر این طُغرا نشانِ حِسبَةً لِلّه نیست
7
هر که خواهد گو بیا و هر چه خواهد گو بگو
کِبر و ناز و حاجِب و دربان بدین درگاه نیست
8
بر درِ میخانه رفتن کارِ یکرنگان بود
خودفروشان را به کویِ می‌فروشان راه نیست
9
هر چه هست از قامتِ ناسازِ بی اندام ماست
ور نه تشریفِ تو بر بالایِ کس کوتاه نیست
10
بنده پیرِ خراباتم که لطفش دایم است
ور نه لطفِ شیخ و زاهد، گاه هست و گاه نیست
11
حافظ ار بر صدر ننشیند ز عالی‌مشربیست
عاشقِ دُردی‌کش اندر بندِ مال و جاه نیست

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۷۱

زاهدِ ظاهرپرست از حالِ ما آگاه نیست / در حقِ ما هر چه گوید جایِ هیچ اکراه نیست / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - دلبر بِرَفت و دلشدگان را خبر نکرد / یادِ حریفِ شهر و رفیقِ سفر نکرد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۰ - ۱
دلبر بِرَفت و دلشدگان را خبر نکرد
یادِ حریفِ شهر و رفیقِ سفر نکرد
۲
یا بختِ من طریقِ مروت فروگذاشت
هر کس که دید رویِ تو بوسید چشمِ من
۳
کاری که کرد دیدهٔ من، بی‌نظر نکرد
یا او به شاهراهِ طریقت گذر نکرد
۴
گفتم مگر به گریه دلش مهربان کنم
چون سخت بود در دلِ سنگش اثر نکرد
۵
شوخی مکن که مرغِ دلِ بی‌قرارِ من
سودایِ دامِ عاشقی از سر به درنکرد
۶
هر کس که دید رویِ تو بوسید چشمِ من
کاری که کرد دیدهٔ من، بی‌نظر نکرد
۷
من ایستاده تا کُنَمَش جان فدا چو شمع
او خود گذر به ما چو نسیمِ سحر نکرد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۰

دلبر بِرَفت و دلشدگان را خبر نکرد / یادِ حریفِ شهر و رفیقِ سفر نکرد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - دیدی ای دل که غمِ عشق دگربار چه کرد / چون بشد دلبر و با یارِ وفادار چه کرد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۱ - ۱
دیدی ای دل که غمِ عشق دگربار چه کرد
چون بشد دلبر و با یارِ وفادار چه کرد
۲
آه از آن نرگسِ جادو که چه بازی انگیخت
آه از آن مست که با مردمِ هشیار چه کرد
۳
اشکِ من رنگِ شفق یافت ز بی‌مِهری یار
طالعِ بی‌شفقت بین که در این کار چه کرد
۴
برقی از منزلِ لیلی بدرخشید سحر
وَه که با خرمنِ مجنونِ دل‌افگار چه کرد
۵
ساقیا جامِ مِی‌ام دِه که نگارندهٔ غیب
نیست معلوم که در پردهٔ اسرار چه کرد
۶
آن که پُرنقش زد این دایرهٔ مینایی
کس ندانست که در گردشِ پرگار چه کرد
۷
فکرِ عشق آتشِ غم در دلِ حافظ زد و سوخت
یارِ دیرینه ببینید که با یار چه کرد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۱

دیدی ای دل که غمِ عشق دگربار چه کرد / چون بشد دلبر و با یارِ وفادار چه کرد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد / وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۳ - 1
سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد
وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد
2
گوهری کز صدفِ کون و مکان بیرون است
طلب از گمشدگانِ لبِ دریا می‌کرد
3
مشکلِ خویش بَرِ پیرِ مُغان بُردم دوش
کاو به تأییدِ نظر حلّ‌ِ معمّا می‌کرد
4
دیدمش خُرَّم و خندان قدحِ باده به دست
واندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد
5
گفتم این جامِ جهان‌بین به تو کِی داد حکیم؟
گفت آن روز که این گنبدِ مینا می‌کرد
6
بی‌دلی در همه‌احوال خدا با او بود
او نمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد
7
این‌همه شعبده خویش که می‌کرد اینجا
سامری پیشِ عصا و یدِ بیضا می‌کرد
8
گفت آن یار کز او گشت سرِ دار بلند
جُرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد
9
فیضِ روحُ‌القُدُس ار باز مدد فرماید
دیگران هم بکنند آنچه مسیحا می‌کرد
10
گفتمش سلسله زلفِ بُتان از پیِ چیست
گفت حافظ گله‌ای از دلِ شیدا می‌کرد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۳

سال‌ها دل طلبِ جامِ جم از ما می‌کرد / وآنچه خود داشت ز بیگانه تمنّا می‌کرد / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد / که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۵ - ۱
چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد
که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟
۲
تو نیز باده به چنگ آر و راهِ صحرا گیر
که مرغ نغمه‌سُرا سازِ خوش‌نوا آورد
۳
دلا چو غنچه شکایت ز کارِ بسته مَکُن
که بادِ صبح نسیمِ گره‌گشا آورد
۴
رسیدنِ گل و نسرین به خیر و خوبی باد
بنفشه شاد و کَش آمد، سَمَن صفا آورد
۵
صبا به خوش‌خبریِ هُدهُدِ سلیمان است
که مژدهٔ طرب از گلشنِ سبا آورد
۶
علاج ضعف دل ما کرشمهٔ ساقیست
برآر سر که طبیب آمد و دوا آورد
۷
مریدِ پیرِ مُغانم ز من مرنج ای شیخ
چرا که وعده تو کردیّ و او به جا آورد
۸
به تنگ‌چشمیِ آن تُرکِ لشکری نازم
که حمله بر منِ درویشِ یک قبا آورد
۹
فلک غلامی حافظ کنون به طوع کُنَد
که اِلتِجا به درِ دولتِ شما آورد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۵

چه مستی است؟ ندانم که رو به ما آورد / که بود ساقی و این باده از کجا آورد؟

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - صبا وقتِ سحر بویی ز زلفِ یار می‌آورد / دل شوریدهٔ ما را به بو، در کار می‌آورد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۶ - ۱
صبا وقتِ سحر بویی ز زلفِ یار می‌آورد
دل شوریده ما را به بو، در کار می‌آورد
۲
من آن شکلِ صنوبر را ز باغِ دیده بَرکَندَم
که هر گُل کز غمش بِشْکُفت مِحنت بار می‌آورد
۳
فروغِ ماه می‌دیدم ز بامِ قصر او روشن
که رو از شرمِ آن خورشید در دیوار می‌آورد
۴
ز بیمِ غارتِ عشقش دلِ پُرخون رها کردم
ولی می‌ریخت خون و رَه بِدان هنجار می‌آورد
۵
به قولِ مطرب و ساقی، برون رفتم گَه و بی‌گَه
کز آن راهِ گرانْ قاصد، خبرْ دشوارْ می‌آورد
۶
سراسر بخششِ جانان طریقِ لطف و احسان بود
اگر تسبیح می‌فرمود، اگر زُنّار می‌آورد
۷
عَفَاالله چینِ ابرویَش اگر چه ناتوانم کرد
به عشوه هم پیامی بر سرِ بیمار می‌آورد
۸
عجب می‌داشتم دیشب ز حافظ جام و پیمانه
ولی مَنعَش نمی‌کردم که صوفی وار می‌آورد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۶

صبا وقتِ سحر بویی ز زلفِ یار می‌آورد / دل شوریدهٔ ما را به بو، در کار می‌آورد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد / که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۷ - ۱
نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد
که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد
۲
به مُطربانِ صَبوحی دهیم جامهٔ چاک
بدین نوید که بادِ سحرگهی آورد
۳
بیا بیا که تو حورِ بهشت را رضوان
در این جهان ز برایِ دلِ رهی آورد
۴
همی‌رویم به شیراز با عنایتِ بخت
زهی رفیق که بختم به همرهی آورد
۵
به جبرِ خاطرِ ما کوش کـ‌این کلاهِ نمد
بسا شکست که با افسرِ شهی آورد
۶
چه ناله‌ها که رسید از دلم به خرمنِ ماه
چو یادِ عارضِ آن ماهِ خرگهی آورد
۷
رساند رایتِ منصور بر فلک حافظ
که اِلتِجا به جنابِ شهنشهی آورد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۷

نسیمِ بادِ صبا دوشم آگهی آورد / که روزِ محنت و غم رو به کوتهی آورد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - یارم چو قدحْ به دست گیرد / بازارِ بُتانْ شکست گیرد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۸ - ۱
یارم چو قدحْ به دست گیرد
بازارِ بُتانْ شکست گیرد
۲
هر کس که بدیدْ چشم او گفت
کو محتسبی که مست گیرد؟
۳
در بحرْ فِتاده‌ام چو ماهی
تا یار مرا به شَست گیرد
۴
در پاشْ فِتاده‌ام به زاری
آیا بُوَد آن که دست گیرد؟
۵
خُرَّم دلِ آن که همچو حافظ
جامی ز مِیِ اَلَست گیرد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۴۸

یارم چو قدحْ به دست گیرد / بازارِ بُتانْ شکست گیرد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - ساقی ار باده از این دست به جام اندازد / عارفان را همه در شُربِ مُدام اندازد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۵۰ - ۱
ساقی ار باده از این دست به جام اندازد
عارفان را همه در شُربِ مُدام اندازد
۲
ور چُنین زیرِ خَم زلف نهد دانهٔ خال
ای بسا مرغِ خِرَد را که به دام اندازد
۳
ای خوشا دولتِ آن مست که در پایِ حریف
سر و دستار نداند که کدام اندازد
۴
زاهدِ خام که انکارِ مِی و جام کند
پخته گردد چو نظر بر میِ خام اندازد
۵
روز در کسبِ هنر کوش که مِی خوردنِ روز
دلِ چون آینه، در زنگِ ظَلام اندازد
۶
آن زمان وقتِ میِ صبح فروغ است که شب
گِردِ خَرگاهِ افق پردهٔ شام اندازد
۷
باده با محتسبِ شهر ننوشی زنهار
بخورد باده‌ات و سنگ به جام اندازد
۸
حافظا سر ز کُلَه گوشهٔ خورشید برآر
بختت ار قرعه بدان ماهِ تمام اندازد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۵۰

ساقی ار باده از این دست به جام اندازد / عارفان را همه در شُربِ مُدام اندازد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - دَمی با غم به سر بردن، جهان یک سر نمی‌ارزد / به می بفروش دلقِ ما، کز این بهتر نمی‌ارزد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۵۱ - ۱
دَمی با غم به سر بردن، جهان یک سر نمی‌ارزد
به می بفروش دلقِ ما، کز این بهتر نمی‌ارزد
۲
به کویِ می فروشانش، به جامی بر نمی‌گیرند
زهی سجادهٔ تقوا که یک ساغر نمی‌ارزد
۳
رقیبم سرزنش‌ها کرد کز این باب رُخ برتاب
چه افتاد این سر ما را که خاکِ در نمی‌ارزد؟
۴
شکوهِ تاجِ سلطانی که بیمِ جان در او دَرج است
کلاهی دلکش است اما به تَرکِ سر نمی‌ارزد
۵
چه آسان می‌نمود اول غمِ دریا به بوی سود
غلط کردم که این طوفان به صد گوهر نمی‌ارزد
۶
تو را آن بِهْ که رویِ خود ز مشتاقان بپوشانی
که شادیِّ جهانگیری، غمِ لشکر نمی‌ارزد
۷
چو حافظ در قناعت کوش و از دنیایِ دون بگذر
که یک جو مِنَّتِ دونان دو صد من زر نمی‌ارزد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۵۱

دَمی با غم به سر بردن، جهان یک سر نمی‌ارزد / به می بفروش دلقِ ما، کز این بهتر نمی‌ارزد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد / ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۵۵ - ۱
اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
۲
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِی‌اش افتم چو باد بُگْریزد
۳
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
۴
من آن فریب که در نرگسِ تو می‌بینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
۵
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
۶
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفه‌تر برانگیزد
۷
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۵۵

اگر روم ز پِی‌اش فتنه‌ها برانگیزد / ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - به حسن و خُلق و وفا کس به یارِ ما نرسد / تو را در این سخن، انکارِ کارِ ما نرسد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۵۶ - ۱
به حسن و خُلق و وفا کس به یارِ ما نرسد
تو را در این سخن، انکارِ کارِ ما نرسد
۲
اگر چه حُسن‌فروشان به جلوه آمده‌اند
کسی به حُسن و ملاحت به یارِ ما نرسد
۳
به حق صحبت دیرین که هیچ محرمِ راز
به یارِ یک جهت حق‌گزارِ ما نرسد
۴
هزار نقش برآید ز کِلکِ صُنع و یکی
به دل‌پذیری نقشِ نگارِ ما نرسد
۵
هزار نقد به بازارِ کائنات آرند
یکی به سکهٔ صاحب عیارِ ما نرسد
۶
دریغ قافله عمر کآن چنان رفتند
که گَردشان به هوایِ دیارِ ما نرسد
۷
دلا ز رنجِ حسودان مرنج و واثق باش
که بد به خاطرِ امیدوارِ ما نرسد
۸
چنان بِزی که اگر خاکِ ره شوی کس را
غبارِ خاطری از ره‌گذارِ ما نرسد
۹
بسوخت حافظ و ترسم که شرحِ قصهٔ او
به سمعِ پادشهِ کام‌گارِ ما نرسد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۵۶

به حسن و خُلق و وفا کس به یارِ ما نرسد / تو را در این سخن، انکارِ کارِ ما نرسد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - خوش آمد گُل وز آن خوش‌تر نباشد / که در دستت به جز ساغر نباشد - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۶۲ - ۱
خوش آمد گُل وز آن خوش‌تر نباشد
که در دستت به جز ساغر نباشد
۲
زمانِ خوش‌دلی دریاب و دُر یاب
که دایم در صدف گوهر نباشد
۳
غنیمت دان و مِی خور در گلستان
که گُل تا هفتهٔ دیگر نباشد
۴
ایا پُرلعل کرده جامِ زَرّین
ببخشا بر کسی کش زر نباشد
۵
بیا ای شیخ و از خُم‌خانهٔ ما
شرابی خور که در کوثر نباشد
۶
بشوی اوراق اگر هم‌درسِ مایی
که عِلمِ عشق در دفتر نباشد
۷
ز من بنیوش و دل در شاهدی بند
که حُسنش بستهٔ زیور نباشد
۸
شرابی بی‌خمارم بخش یا رب
که با وی هیچ دردِ سر نباشد
۹
من از جان بندهٔ سلطان اویسم
اگر چه یادش از چاکر نباشد
۱۰
به تاجِ عالم آرایش که خورشید
چنین زیبندهٔ افسر نباشد
۱۱
کسی گیرد خطا بر نظمِ حافظ
که هیچش لطف در گوهر نباشد

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۶۲

خوش آمد گُل وز آن خوش‌تر نباشد / که در دستت به جز ساغر نباشد

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - رسید مژده که ایّامِ غم نخواهد ماند / چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۷۹ - 1
رسید مژده که ایّامِ غم نخواهد ماند
چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند
2
من ار چه در نظرِ یار خاک‌سار شدم
رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند
3
چو پرده‌دار به شمشیر می‌زند همه را
کسی مُقیمِ حریمِ حَرَم نخواهد ماند
4
چه جایِ شُکر و شکایت ز نقشِ نیک و بد است؟
چو بر صحیفه هستی رقم نخواهد ماند
5
سرودِ مجلسِ جمشید گفته‌اند این بود
که «جامِ باده بیاور که جم نخواهد ماند»
6
غنیمتی شِمُر ای شمع وصلِ پروانه
که این معامله تا صبح‌دم نخواهد ماند
7
توان‌گرا! دلِ درویشِ خود به دست آور
که مخزنِ زَر و گنجِ دِرَم نخواهد ماند
8
بدین رَواقِ زَبَرجَد نوشته‌اند به زر
که «جز نکوییِ اهلِ کرم نخواهد ماند»
9
ز مهربانیِ جانان طمع مَبُر حافظ
که نقشِ جور و نشانِ ستم نخواهد ماند

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۷۹

رسید مژده که ایّامِ غم نخواهد ماند / چنان نماند چنین نیز هم نخواهد ماند / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند / محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند / حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۸۲ - ۱
حَسْبِ حالی نَنِوِشتی و شد ایّامی چند
مَحرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند؟
۲
ما بدان مقصدِ عالی نتوانیم رسید
هم مگر پیش نَهَد لطفِ شما گامی چند
۳
چون مِی از خُم به سبو رفت و گُل افکند نقاب
فرصتِ عیش نگه دار و بزن جامی چند
۴
قندِ آمیخته با گُل نه علاجِ دلِ ماست
بوسه‌ای چند برآمیز به دشنامی چند
۵
زاهد از کوچهٔ رندان به سلامت بگذر
تا خرابت نکند صحبتِ بدنامی چند
۶
عیبِ مِی جمله چو گفتی، هنرش نیز بگو
نفیِ حکمت مکن از بهرِ دلِ عامی چند
۷
ای گدایانِ خرابات خدا یارِ شماست
چشمِ اِنعام مدارید ز اَنعامی چند
۸
پیرِ میخانه چه خوش گفت به دُردی‌کشِ خویش
که مگو حالِ دلِ سوخته با خامی چند
۹
حافظ از شوقِ رخِ مِهر‌فروغِ تو بسوخت
کامگارا نظری کن سویِ ناکامی چند

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۱۸۲

حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند / محرمی کو که فرستم به تو پیغامی چند / حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - ساقی حدیثِ سرو و گل و لاله می‌رود / وین بحث با ثَلاثهٔ غَسّاله می‌رود - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۲۵ - ۱
ساقی حدیثِ سرو و گل و لاله می‌رود
وین بحث با ثَلاثهٔ غَسّاله می‌رود
۲
مِی ده که نوعروسِ چمن حَدِّ حُسن یافت
کار این زمان ز صنعتِ دَلّاله می‌رود
۳
شِکَّرشِکن شَوَند همه طوطیانِ هند
زین قندِ پارسی که به بَنگاله می‌رود
۴
طِیِّ مکان ببین و زمان در سلوکِ شعر
کاین طفل یک شبه رَهِ یک ساله می‌رود
۵
آن چشمِ جادوانهٔ عابدفریب بین
کش کاروانِ سِحْر ز دنباله می‌رود
۶
از رَه مَرو به عشوهٔ دنیا که این عجوز
مکّاره می‌نشیند و مُحتاله می‌رود
۷
بادِ بهار می‌وزد از گُلْسِتانِ شاه
وز ژاله باده در قدحِ لاله می‌رود
۸
حافظ ز شوقِ مجلس سلطان غیاثِ دین
غافل مشو که کارِ تو از ناله می‌رود

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۲۵

ساقی حدیثِ سرو و گل و لاله می‌رود / وین بحث با ثَلاثهٔ غَسّاله می‌رود

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - گرچه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود / تا ریا وَرزَد و سالوس مسلمان نشود - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۲۷ - ۱
گرچه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود
تا ریا وَرزَد و سالوس مسلمان نشود
۲
رندی آموز و کَرَم کُن که نه چندان هنر است
حَیَوانی که ننوشد مِی و انسان نشود
۳
گوهرِ پاک بِباید که شود قابلِ فیض
ور نه هر سنگ و گِلی، لؤلؤ و مرجان نشود
۴
اسمِ اعظم بِکُنَد کارِ خود ای دل، خوش باش
که به تَلبیس و حیَل، دیو مسلمان نشود
۵
عشق می‌ورزم و امّید که این فَنِّ شریف
چون هنرهایِ دگر موجب حِرمان نشود
۶
دوش می‌گفت که فردا بدهم کامِ دلت
سببی ساز خدایا که پشیمان نشود
۷
حُسنِ خُلقی ز خدا می‌طلبم خویِ تو را
تا دگر خاطرِ ما از تو پریشان نشود
۸
ذره را تا نَبُوَد همّتِ عالی حافظ
طالبِ چشمهٔ خورشیدِ درخشان نشود

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۲۷

گرچه بر واعظِ شهر این سخن آسان نشود / تا ریا وَرزَد و سالوس مسلمان نشود

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - گر من از باغِ تو یک میوه بچینم چه شود؟ / پیش پایی به چراغِ تو ببینم چه شود؟ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۲۸ - ۱
گر من از باغِ تو یک میوه بچینم چه شود؟
پیش پایی به چراغِ تو ببینم چه شود؟
۲
یا رب اندر کَنَفِ سایهٔ آن سروِ بلند
گر منِ سوخته یک دَم بنشینم چه شود؟
۳
آخِر ای خاتَمِ جمشیدِ همایون آثار
گر فِتَد عکسِ تو بر نقشِ نگینم چه شود؟
۴
واعظِ شهر چو مِهرِ مَلِک و شَحنه گُزید
من اگر مِهرِ نگاری بِگُزینم چه شود؟
۵
عقلم از خانه به در رفت، وَگَر مِی این است
دیدم از پیش که در خانهٔ دینم چه شود
۶
صرف شد عمرِ گرانمایه به معشوقه و مِی
تا از آنم چه به پیش آید، از اینم چه شود؟
۷
خواجه دانست که من عاشقم و هیچ نگفت
حافظ ار نیز بداند که چُنینم چه شود؟

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۲۸

گر من از باغِ تو یک میوه بچینم چه شود؟ / پیش پایی به چراغِ تو ببینم چه شود؟

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - باز آی و دلِ تنگِ مرا مونس جان باش / وین سوخته را مَحرَمِ اسرارِ نهان باش / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۷۲ + تصنیف استاد شجریان - 1
باز آی و دلِ تنگِ مرا مونس جان باش
وین سوخته را مَحرَمِ اسرارِ نهان باش
2
زان باده که در میکدهٔ عشق فروشند
ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش
3
در خرقه چو آتش زدی ای عارفِ سالِک
جهدی کن و سرحلقهٔ رندانِ جهان باش
4
دلدار که گفتا به تواَم دل نگران است
گو می‌رسم اینک به سلامت، نگران باش
5
خون شد دلم از حسرتِ آن لعلِ روان بخش
ای دُرجِ محبت به همان مُهر و نشان باش
6
تا بر دلش از غصه غباری نَنِشیند
ای سیلِ سرشک از عقبِ نامه روان باش
7
حافظ که هوس می‌کندش جامِ جهان بین
گو در نظرِ آصفِ جمشید مکان باش

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۷۲ + تصنیف استاد شجریان

باز آی و دلِ تنگِ مرا مونس جان باش / وین سوخته را مَحرَمِ اسرارِ نهان باش / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - باز آی و دلِ تنگِ مرا مونس جان باش / وین سوخته را مَحرَمِ اسرارِ نهان باش / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۷۲ - 1
باز آی و دلِ تنگِ مرا مونس جان باش
وین سوخته را مَحرَمِ اسرارِ نهان باش
2
زان باده که در میکدهٔ عشق فروشند
ما را دو سه ساغر بده و گو رمضان باش
3
در خرقه چو آتش زدی ای عارفِ سالِک
جهدی کن و سرحلقهٔ رندانِ جهان باش
4
دلدار که گفتا به تواَم دل نگران است
گو می‌رسم اینک به سلامت، نگران باش
5
خون شد دلم از حسرتِ آن لعلِ روان بخش
ای دُرجِ محبت به همان مُهر و نشان باش
6
تا بر دلش از غصه غباری نَنِشیند
ای سیلِ سرشک از عقبِ نامه روان باش
7
حافظ که هوس می‌کندش جامِ جهان بین
گو در نظرِ آصفِ جمشید مکان باش

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۲۷۲

باز آی و دلِ تنگِ مرا مونس جان باش / وین سوخته را مَحرَمِ اسرارِ نهان باش / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم / بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۱۷ - 1
فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
2
طایرِ گلشنِ قُدسم چه دهم شرحِ فِراق؟
که در این دامگَهِ حادثه چون افتادم
3
من مَلَک بودم و فردوسِ بَرین جایَم بود
آدم آورد در این دیرِ خراب آبادم
4
سایه طوبی و دلجوییِ حور و لبِ حوض
به هوایِ سرِ کویِ تو بِرَفت از یادم
5
نیست بر لوحِ دلم جز الفِ قامتِ دوست
چه کُنَم؟ حرفِ دِگَر یاد نداد استادم
6
کوکبِ بختِ مرا هیچ مُنَجِّم نَشِناخت
یا رب از مادرِ گیتی به چه طالع زادم؟
7
تا شدم حلقه به گوشِ درِ میخانه عشق
هر دَم آید غمی از نو به مبارکبادم
8
می‌خورد خونِ دلم مردمک دیده، سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم
9
پاک کن چهره حافظ به سرِ زلف ز اشک
ور نه این سیلِ دَمادَم بِبَرَد بنیادم

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۱۷

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم / بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم‌ ‌/ شطح و طامات به بازار خرافات بریم / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۷۳ - 1
خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم‌ ‌
شطح و طامات به بازار خرافات بریم ‌
2
سوی رندان قلندر به ره آورد سفر ‌
دلق بسطامی و سجاده طامات بریم ‌
3
تا همه خلوتیان جام صبوحی گیرند
چنگ صبحی به در پیر مناجات بریم ‌
4
با تو آن عهد که در وادی ایمن بستیم ‌
همچو موسی ارنی گوی به میقات بریم ‌
5
کوس ناموس تو بر کنگره عرش زنیم ‌
علم عشق تو بر بام سماوات بریم ‌
6
خاک کوی تو به صحرای قیامت فردا ‌
همه بر فرق سر از بهر مباهات بریم ‌
7
ور نهد در ره ما خار ملامت زاهد ‌
از گلستانش به زندان مکافات بریم ‌
8
شرممان باد ز پشمینه آلوده خویش ‌
گر بدین فضل و هنر نام کرامات بریم ‌
9
قدر وقت ار نشناسد دل و کاری نکند ‌
بس خجالت که از این حاصل اوقات بریم ‌
10
فتنه می‌بارد از این سقف مقرنس برخیز ‌
تا به میخانه پناه از همه آفات بریم ‌
11
در بیابان فنا گم شدن آخر تا کی ‌
ره بپرسیم مگر پی به مهمات بریم ‌
12
حافظ آب رخ خود بر در هر سفله مریز ‌
حاجت آن به که بر قاضی حاجات بریم

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۷۳

خیز تا خرقه صوفی به خرابات بریم‌ ‌/ شطح و طامات به بازار خرافات بریم / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم / سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۷۶ - ۱
دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم
سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم
۲
نیست در کس کرم و وقت طرب می‌گذرد
چاره آن است که سجاده به مِی بفروشیم
۳
خوش هوایی‌ست فرح‌بخش خدایا بفرست
نازنینی که به رویش مِی گل‌گون نوشیم
۴
ارغنون ساز فلک ره‌زن اهل هنر است
چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم؟
۵
گل به جوش آمد و از مِی نزدیمش آبی
لاجرم زآتش حرمان و هوس می‌جوشیم
۶
می‌کشیم از قدح لاله شرابی موهوم
چشم بد دور که بی‌مطرب و مِی مدهوشیم
۷
حافظ این حال عجب با که توان گفت که ما
بلبلانیم که در مُوسم گل خاموشیم

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۷۶

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم / سخن اهل دل است این و به جان بنیوشیم

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی ‌/ دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی ‌ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۴۷۰ - 1
سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی ‌
دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی ‌
2
چشم آسایش که دارد از سپهر تیزرو؟ ‌
ساقیا جامی به من ده تا بیاسایم دمی ‌
3
زیرکی را گفتم: «این احوال بین»، خندید و گفت: ‌
«صعب‌روزی، بوالعجب‌کاری، پریشان‌عالمی» ‌
4
سوختم در چاه صبر از بهر آن شمع چگل ‌
شاه ترکان فارغ است از حال ما، کو رستمی؟ ‌
5
در طریق عشق‌بازی امن و آسایش بلاست ‌
ریش باد آن دل که با درد تو خواهد مرهمی ‌
6
اهل کام و ناز را در کوی رندی راه نیست ‌
رهروی باید جهان سوزی نه خامی بی‌غمی ‌
7
آدمی در عالم خاکی نمی‌آید به دست ‌
عالمی دیگر بباید ساخت وز نو آدمی ‌
8
خیز تا خاطر بدان تُرک سمرقندی دهیم ‌
کز نسیمش بوی جوی مولیان آید همی ‌
9
گریهٔ حافظ چه سنجد پیش استغنای عشق ‌
کاندر این دریا نماید هفت دریا شبنمی ‌

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۴۷۰

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی ‌/ دل ز تنهایی به جان آمد خدا را همدمی ‌

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - ای بی‌خبر بکوش که صاحب‌خبر شوی / تا راهرو نباشی کی راهبر شوی؟ / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۴۸۷ - 1
ای بی‌خبر بکوش که صاحب‌خبر شوی
تا راهرو نباشی کی راهبر شوی؟
2
در مکتب حقایق پیش ادیب عشق
هان ای پسر بکوش که روزی پدر شوی
3
دست از مسِ وجود چو مردان ره بشوی
تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی
4
خواب و خورت ز مرتبهٔ خویش دور کرد
آن گه رسی به خویش که بی خواب و خور شوی
5
گر نور عشق حق به دل و جانت اوفتد
بالله کز آفتاب فلک خوب‌تر شوی
6
یک دم غریق بحر خدا شو گمان مبر
کز آب هفت بحر به یک موی تر شوی
7
از پای تا سرت همه نور خدا شود
در راه ذوالجلال چو بی پا و سر شوی
8
وجه خدا اگر شودت منظر نظر
زین پس شکی نماند که صاحب‌نظر شوی
9
بنیاد هستی تو چو زیر و زبر شود
در دل مدار هیچ که زیر و زبر شوی
10
گر در سرت هوای وصال است حافظا
باید که خاک درگه اهل هنر شوی

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۴۸۷

ای بی‌خبر بکوش که صاحب‌خبر شوی / تا راهرو نباشی کی راهبر شوی؟ / #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - در همه دِیر مغان نیست چو من شیدایی / خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی ‌/ #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۴۹۰ با تصنیف استاد شجریان - 1
در همه دِیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
2
دل که آیینهٔ شاهی‌ست غباری دارد
از خدا می‌طلبم صحبت روشن‌رایی
3
کرده‌ام توبه به دست صنم باده‌فروش
که دگر مِی نخورم بی رخ بزم‌آرایی
4
نرگس ار لاف زد از شیوهٔ چشم تو مرنج
نروند اهل نظر از پی نابینایی
5
شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان
ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی
6
جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر
در کنارم بنشانند سهی‌بالایی
7
کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست
گشت هر گوشهٔ چشم از غم دل دریایی
8
سخن غیر مگو با من معشوقه‌پرست
کز وی و جام مِی‌ام نیست به کس پروایی
9
این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت
بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی
10
«گر مسلمانی از این است که حافظ دارد
آه اگر از پی امروز بود فردایی»

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۴۹۰ با تصنیف استاد شجریان

در همه دِیر مغان نیست چو من شیدایی / خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی ‌/ #حافظ

خواجه شمسُ‌الدّینْ محمّدِ بن بهاءُالدّینْ محمّدْ حافظِ شیرازی - Hafez - حافظ نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - در همه دِیر مغان نیست چو من شیدایی / خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی / #حافظ - حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۴۹۰ - 1
در همه دِیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی
2
دل که آیینهٔ شاهی‌ست غباری دارد
از خدا می‌طلبم صحبت روشن‌رایی
3
کرده‌ام توبه به دست صنم باده‌فروش
که دگر مِی نخورم بی رخ بزم‌آرایی
4
نرگس ار لاف زد از شیوهٔ چشم تو مرنج
نروند اهل نظر از پی نابینایی
5
شرح این قصه مگر شمع برآرد به زبان
ور نه پروانه ندارد به سخن پروایی
6
جوی‌ها بسته‌ام از دیده به دامان که مگر
در کنارم بنشانند سهی‌بالایی
7
کشتی باده بیاور که مرا بی رخ دوست
گشت هر گوشهٔ چشم از غم دل دریایی
8
سخن غیر مگو با من معشوقه‌پرست
کز وی و جام مِی‌ام نیست به کس پروایی
9
این حدیثم چه خوش آمد که سحرگه می‌گفت
بر در میکده‌ای با دف و نی ترسایی
10
«گر مسلمانی از این است که حافظ دارد
آه اگر از پی امروز بود فردایی»

حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۴۹۰

در همه دِیر مغان نیست چو من شیدایی / خرقه جایی گرو باده و دفتر جایی / #حافظ

غیاث‌الدین ابوالفتح عُمَر بن ابراهیم خَیّام نیشابوری - Khayam - خیام نیشابوری نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی

غیاث‌الدین ابوالفتح عُمَر بن ابراهیم خَیّام نیشابوری
Khayam
خیام نیشابوری

غیاث‌الدین ابوالفتح عُمَر بن ابراهیم خَیّام نیشابوری - Khayam - خیام نیشابوری نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - امروز تو را دسترس فردا نیست ‌/ واندیشه فردات به جز سودا نیست / #خیام - خیام - رباعی شماره ۱۰ - 1
امروز تو را دسترس فردا نیست ‌
واندیشه فردات به جز سودا نیست ‌
2
ضایع مکن این دم ار دلت شیدا نیست ‌
کاین باقی عمر را بها پیدا نیست ‌

خیام - رباعی شماره ۱۰

امروز تو را دسترس فردا نیست ‌/ واندیشه فردات به جز سودا نیست / #خیام

فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی - Aboosaied Aboulkheir - شیخ ابوسعید ابوالخیر نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی

فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی
Aboosaied Aboulkheir
شیخ ابوسعید ابوالخیر

فضل‌الله بن احمد بن محمد بن ابراهیم میهنی - Aboosaied Aboulkheir - شیخ ابوسعید ابوالخیر نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - یا رب مکن از لطف پریشان ما را / هر چند که هست جرم و عصیان ما را / #ابوسعید_ابوالخیر - ابوسعید ابوالخیر - رباعیات - رباعی شماره ۱۰ - 1
یا رب مکن از لطف پریشان ما را
هر چند که هست جرم و عصیان ما را
2
ذات تو غنی بوده و ما محتاجیم
محتاج به غیر خود مگردان ما را

ابوسعید ابوالخیر - رباعیات - رباعی شماره ۱۰

یا رب مکن از لطف پریشان ما را / هر چند که هست جرم و عصیان ما را / #ابوسعید_ابوالخیر

جلال‌الدین محمد بلخی - Molana - مولانا نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی

جلال‌الدین محمد بلخی
Molana
مولانا

جلال‌الدین محمد بلخی - Molana - مولانا نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند / نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند - مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۳۲ - 1
مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند
نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند
2
ذوق سر سرمست را هرگز نداند عاقلی
حال دل بی‌هوش را هرگز نداند هوشمند
3
بیزار گردند از شهی شاهان اگر بویی برند
زان باده‌ها که عاشقان در مجلس دل می‌خورند
4
خسرو وداع ملک خود از بهر شیرین می‌کند
فرهاد هم از بهر او بر کوه می‌کوبد کلند
5
مجنون ز حلقه عاقلان از عشق لیلی می‌رمد
بر سبلت هر سرکشی کردست وامق ریش خند
6
افسرده آن عمری که آن بگذشت بی آن جان خوش
ای گَنده آن مغزی که آن غافل بود زین لورکند
7
این آسمان گر نیستی سرگشته و عاشق چو ما
زین گردش او سیر آمدی گفتی بسستم چند چند
8
عالم چو سرنایی و او در هر شکافش می‌دمد
هر ناله‌ای دارد یقین زان دو لب چون قند قند
9
می‌بین که چون در می‌دمد در هر گلی در هر دلی
حاجت دهد عشقی دهد کافغان برآرد از گزند
10
دل را ز حق گر برکنی بر کی نهی آخر بگو
بی جان کسی که دل از او یک لحظه برتانست کند
11
من بس کنم تو چست شو شب بر سر این بام رو
خوش غلغلی در شهر زن ای جان به آواز بلند

مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۳۲

مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند / نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند

جلال‌الدین محمد بلخی - Molana - مولانا نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - - مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷۱ - ۱
ای عاشقان ای عاشقان پیمانه را گم کرده‌ام
زان می که در پیمانه‌ها اندرنگنجد خورده‌ام
۲
مستم ز خمر من لدن رو محتسب را غمز کن
مر محتسب را و تو را هم چاشنی آورده‌ام
۳
ای پادشاه صادقان چون من منافق دیده‌ای
با زندگانت زنده‌ام با مردگانت مرده‌ام
۴
با دلبران و گلرخان چون گلبنان بشکفته‌ام
با منکران دی صفت همچون خزان افسرده‌ام
۵
ای نان طلب در من نگر والله که مستم بی‌خبر
من گرد خنبی گشته‌ام من شیره‌ای افشرده‌ام
۶
مستم ولی از روی او غرقم ولی در جوی او
از قند و از گلزار او چون گلشکر پرورده‌ام
۷
روزی که عکس روی او بر روی زرد من فتد
ماهی شوم رومی رخی گر زنگی نوبرده‌ام
۸
در جام می آویختم اندیشه را خون ریختم
با یار خود آمیختم زیرا درون پرده‌ام
۹
آویختم اندیشه را کاندیشه هشیاری کند
ز اندیشه بیزاری کنم ز اندیشه‌ها پژمرده‌ام
۱۰
دوران کنون دوران من گردون کنون حیران من
در لامکان سیران من فرمان ز قان آورده‌ام
۱۱
در جسم من جانی دگر در جان من قانی دگر
با آن من آنی دگر زیرا به آن پی برده‌ام
۱۲
گر گویدم بی‌گاه شد رو رو که وقت راه شد
گویم که این با زنده گو من جان به حق بسپرده‌ام
۱۳
خامش که بلبل باز را گفتا چه خامش کرده‌ای
گفتا خموشی را مبین در صید شه صدمرده‌ام

مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷۱

جلال‌الدین محمد بلخی - Molana - مولانا نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان / در گوش جانم می‌رسد طبل رحیل از آسمان - مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۸۹ - ۱
ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان
در گوش جانم می‌رسد طبل رحیل از آسمان
۲
نک ساربان برخاسته قطّارها آراسته
از ما حلالی خواسته چه خفته‌اید ای کاروان
۳
این بانگ‌ها از پیش و پس بانگ رحیل است و جرس
هر لحظه‌ای نفس و نفَس سر می‌کشد در لامکان
۴
زین شمع‌های سرنگون زین پرده‌های نیلگون
خلقی عجب آید برون تا غیب‌ها گردد عیان
۵
زین چرخ دولابی تو را آمد گران خوابی تو را
فریاد از این عمر سبک زنهار از این خواب گران
۶
ای دل سوی دلدار شو ای یار سوی یار شو
ای پاسبان بیدار شو خفته نشاید پاسبان
۷
هر سوی شمع و مشعله هر سوی بانگ و مشغله
کامشب جهان حامله زاید جهان جاودان
۸
تو گِل بُدی و دل شدی جاهل بدی عاقل شدی
آن کو کشیدت این چنین آن سو کشاند کش‌کشان
۹
اندر کشاکش‌های او نوش است ناخوش‌های او
آب است آتش‌های او بر وی مکن رو را گران
۱۰
در‌ جان‌ نشستن کار او توبه شکستن کار او
از حیلهٔ بسیارِ او این ذره‌ها لرزان‌دلان
۱۱
ای ریش‌خندِ رخنه‌جه یعنی منم سالار ده
تا کی جهی گردن بنه ور نی کشندت چون کمان
۱۲
تخم دغل می‌کاشتی افسوس‌ها می‌داشتی
حق را عدم پنداشتی اکنون ببین ای قلتبان
۱۳
ای خر به کاه اولی‌تری دیگی سیاه اولی‌تری
در قعر چاه اولی‌تری ای ننگِ خانه و خاندان
۱۴
در من کسی دیگر بود کاین خشم‌ها از وی جهد
گر آب سوزانی کند ز آتش بود این را بدان
۱۵
در کف ندارم سنگْ من با کس ندارم جنگ من
با کس نگیرم تنگْ من زیرا خوشم چون گلستان
۱۶
پس خشم من زان سر بود وز عالم دیگر بود
این سو جهان آن سو جهان بنشسته من بر آستان
۱۷
بر آستان آن کس بود کو ناطق اخرس بود
این رمز گفتی بس بود دیگر مگو درکش زبان

مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۸۹

ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان / در گوش جانم می‌رسد طبل رحیل از آسمان