ورود
عضویتقطعات ادبی > حافظ
|
|||
|
حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۱۷
فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم / بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم / #حافظ
1
فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم
بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم
2
طایرِ گلشنِ قُدسم چه دهم شرحِ فِراق؟
که در این دامگَهِ حادثه چون افتادم
3
من مَلَک بودم و فردوسِ بَرین جایَم بود
آدم آورد در این دیرِ خراب آبادم
4
سایه طوبی و دلجوییِ حور و لبِ حوض
به هوایِ سرِ کویِ تو بِرَفت از یادم
5
نیست بر لوحِ دلم جز الفِ قامتِ دوست
چه کُنَم؟ حرفِ دِگَر یاد نداد استادم
6
کوکبِ بختِ مرا هیچ مُنَجِّم نَشِناخت
یا رب از مادرِ گیتی به چه طالع زادم؟
7
تا شدم حلقه به گوشِ درِ میخانه عشق
هر دَم آید غمی از نو به مبارکبادم
8
می‌خورد خونِ دلم مردمک دیده، سزاست
که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم
9
پاک کن چهره حافظ به سرِ زلف ز اشک
ور نه این سیلِ دَمادَم بِبَرَد بنیادم
لینک‌های شبکه‌های اجتماعی
شعر (View Page)
حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۱۷
حافظ - دیوان غزلیات - غزل شماره ۳۱۷
