AuthorsText | نشر آوا گستر پویا - چاپ و نشر کتاب شعر، داستان و ادبیات فارسی

قطعات ادبی

جلال‌الدین محمد بلخی - Molana - مولانا نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی

جلال‌الدین محمد بلخی
Molana
مولانا

جلال‌الدین محمد بلخی - Molana - مولانا نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند / نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند - مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۳۲ - 1
مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند
نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند
2
ذوق سر سرمست را هرگز نداند عاقلی
حال دل بی‌هوش را هرگز نداند هوشمند
3
بیزار گردند از شهی شاهان اگر بویی برند
زان باده‌ها که عاشقان در مجلس دل می‌خورند
4
خسرو وداع ملک خود از بهر شیرین می‌کند
فرهاد هم از بهر او بر کوه می‌کوبد کلند
5
مجنون ز حلقه عاقلان از عشق لیلی می‌رمد
بر سبلت هر سرکشی کردست وامق ریش خند
6
افسرده آن عمری که آن بگذشت بی آن جان خوش
ای گَنده آن مغزی که آن غافل بود زین لورکند
7
این آسمان گر نیستی سرگشته و عاشق چو ما
زین گردش او سیر آمدی گفتی بسستم چند چند
8
عالم چو سرنایی و او در هر شکافش می‌دمد
هر ناله‌ای دارد یقین زان دو لب چون قند قند
9
می‌بین که چون در می‌دمد در هر گلی در هر دلی
حاجت دهد عشقی دهد کافغان برآرد از گزند
10
دل را ز حق گر برکنی بر کی نهی آخر بگو
بی جان کسی که دل از او یک لحظه برتانست کند
11
من بس کنم تو چست شو شب بر سر این بام رو
خوش غلغلی در شهر زن ای جان به آواز بلند

مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۵۳۲

مر عاشقان را پند کس هرگز نباشد سودمند / نی آن چنان سیلیست این کش کس تواند کرد بند

جلال‌الدین محمد بلخی - Molana - مولانا نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - - مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷۱ - ۱
ای عاشقان ای عاشقان پیمانه را گم کرده‌ام
زان می که در پیمانه‌ها اندرنگنجد خورده‌ام
۲
مستم ز خمر من لدن رو محتسب را غمز کن
مر محتسب را و تو را هم چاشنی آورده‌ام
۳
ای پادشاه صادقان چون من منافق دیده‌ای
با زندگانت زنده‌ام با مردگانت مرده‌ام
۴
با دلبران و گلرخان چون گلبنان بشکفته‌ام
با منکران دی صفت همچون خزان افسرده‌ام
۵
ای نان طلب در من نگر والله که مستم بی‌خبر
من گرد خنبی گشته‌ام من شیره‌ای افشرده‌ام
۶
مستم ولی از روی او غرقم ولی در جوی او
از قند و از گلزار او چون گلشکر پرورده‌ام
۷
روزی که عکس روی او بر روی زرد من فتد
ماهی شوم رومی رخی گر زنگی نوبرده‌ام
۸
در جام می آویختم اندیشه را خون ریختم
با یار خود آمیختم زیرا درون پرده‌ام
۹
آویختم اندیشه را کاندیشه هشیاری کند
ز اندیشه بیزاری کنم ز اندیشه‌ها پژمرده‌ام
۱۰
دوران کنون دوران من گردون کنون حیران من
در لامکان سیران من فرمان ز قان آورده‌ام
۱۱
در جسم من جانی دگر در جان من قانی دگر
با آن من آنی دگر زیرا به آن پی برده‌ام
۱۲
گر گویدم بی‌گاه شد رو رو که وقت راه شد
گویم که این با زنده گو من جان به حق بسپرده‌ام
۱۳
خامش که بلبل باز را گفتا چه خامش کرده‌ای
گفتا خموشی را مبین در صید شه صدمرده‌ام

مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۳۷۱

جلال‌الدین محمد بلخی - Molana - مولانا نشر آوا گستر پویا - قطعات ادبی - ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان / در گوش جانم می‌رسد طبل رحیل از آسمان - مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۸۹ - ۱
ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان
در گوش جانم می‌رسد طبل رحیل از آسمان
۲
نک ساربان برخاسته قطّارها آراسته
از ما حلالی خواسته چه خفته‌اید ای کاروان
۳
این بانگ‌ها از پیش و پس بانگ رحیل است و جرس
هر لحظه‌ای نفس و نفَس سر می‌کشد در لامکان
۴
زین شمع‌های سرنگون زین پرده‌های نیلگون
خلقی عجب آید برون تا غیب‌ها گردد عیان
۵
زین چرخ دولابی تو را آمد گران خوابی تو را
فریاد از این عمر سبک زنهار از این خواب گران
۶
ای دل سوی دلدار شو ای یار سوی یار شو
ای پاسبان بیدار شو خفته نشاید پاسبان
۷
هر سوی شمع و مشعله هر سوی بانگ و مشغله
کامشب جهان حامله زاید جهان جاودان
۸
تو گِل بُدی و دل شدی جاهل بدی عاقل شدی
آن کو کشیدت این چنین آن سو کشاند کش‌کشان
۹
اندر کشاکش‌های او نوش است ناخوش‌های او
آب است آتش‌های او بر وی مکن رو را گران
۱۰
در‌ جان‌ نشستن کار او توبه شکستن کار او
از حیلهٔ بسیارِ او این ذره‌ها لرزان‌دلان
۱۱
ای ریش‌خندِ رخنه‌جه یعنی منم سالار ده
تا کی جهی گردن بنه ور نی کشندت چون کمان
۱۲
تخم دغل می‌کاشتی افسوس‌ها می‌داشتی
حق را عدم پنداشتی اکنون ببین ای قلتبان
۱۳
ای خر به کاه اولی‌تری دیگی سیاه اولی‌تری
در قعر چاه اولی‌تری ای ننگِ خانه و خاندان
۱۴
در من کسی دیگر بود کاین خشم‌ها از وی جهد
گر آب سوزانی کند ز آتش بود این را بدان
۱۵
در کف ندارم سنگْ من با کس ندارم جنگ من
با کس نگیرم تنگْ من زیرا خوشم چون گلستان
۱۶
پس خشم من زان سر بود وز عالم دیگر بود
این سو جهان آن سو جهان بنشسته من بر آستان
۱۷
بر آستان آن کس بود کو ناطق اخرس بود
این رمز گفتی بس بود دیگر مگو درکش زبان

مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۷۸۹

ای عاشقان ای عاشقان هنگام کوچ است از جهان / در گوش جانم می‌رسد طبل رحیل از آسمان